MAKALE ARTICLE

Tarihsel olarak Avrupa göçmen filmlerinin aslen Avrupa’nın ne olduğu ya da ne olması gerektiği sorusunu dert ettiği söylenebilir. 1970’lerden bu yana Avrupa sineması, göçmenlerin maruz kaldığı damgalama, ayrımcılık ve ırkçılık gibi sorunları, bu minval üzerinden ele almaktadır. Keza 1990’lı yıllarda bilhassa ikinci kuşak göçmen yönetmenler tarafından üretilen sinemasal çalışmalar, kültürler-arası ya da kültür-ötesi süreçlere referansta bulunan “melez kimlik” kavramını Avrupalılık gösterenine bir alternatif olarak kurmuşlardır. Bugün Avrupa sineması insanlığın karşılaştığı en yakıcı meselelerden biri olan mülteci krizini, bu kez “Avrupa”yı sorgulama amacı taşıyarak görünür kılmaya çalışmaktadır. Bu makalenin amacı, Gianfranco Rosi tarafından yönetilen Denizdeki Ateş filmini, Avrupa sinemasında mülteci krizinin yeni bir temsili olarak, söz konusu “Avrupalılık” fikriyle birlikte tartışmaya açmaktır.
Geliş Tarihi : 16.05.2018
Kabul Tarihi : 23.06.2018

Historically, one can say that European migrant films concern what Europe is or should be. Throughout this concept, European cinema since 1970’s has dealt with stigmatization, discrimination and racism, which the migrants have encountered. The European cinematic works at 1990’s, particularly ones that were created by second-generation migrant filmmakers, has established potential of “hybrid identity” referred to interculturalism or transculturalism as an alternative way of Europeannes. Today, European cinema tries to make refugee crisis visible which is one of the crucial issues that humanity encountered, by having aim to criticize the “Europe”. This article aims to discuss the film named Fuocammare (2016) directed by Gianfranco Rosi, as a new representation of refugee crisis in European cinema with idea of “Europeanness” subject.
Received : 16.05.2018
Accepted : 23.06.2018